آمریکایی‌ها تلاش کردند که دولت‌های غربی را در امر گروگان‌گیری با خود همراه کنند. سایروس ونس که وزیر خارجه وقت آمریکا بود، در آذرماه ۱۳۵۸ به انگلستان، فرانسه، ایتالیا و آلمان غربی سفر کرد و برای جلب همکاری و همراهی آن‌ها مذاکراتی انجام داد. اما آن‌ها قول چندان مساعدی به ونس نمی‌دهند. با اینکه این چند کشور با آن‌ها همدردی کردند اما در بحث تحریم‌های اقتصادی وارد نشدند. آن‌ها معتقد بودند اگر این کار را بکنند، نفت، انرژی، تعادل بازار و روابطی که در منطقه داشتند، دچار بحران خواهد شد. همچنین دوست نداشتند که در این موضوع، که یک بحران بین‌المللی بود، در عمل خودشان را بیش‌از‌حد به آمریکایی‌ها نزدیک کنند. به هرحال، چون آمریکایی‌ها برای تحریم ایران به نتیجه نرسیدند، مسئله را منوط به مصوبۀ شورای امنیت سازمان ملل کردند. آن‌ها با اینکه می‌دانستند و شوروی به آن‌ها اعلام کرد که این تحریم را وتو می‌کند، برای تحریم ایران به شورای امنیت سازمان ملل فشار آوردند و آنجا تصویب شد، ولی شوروی این قطعنامه را وتو کرد.
پس بنابراین نظام بین‌المللی رویکرد متفاوتی داشت. آن زمان نظام جهانی دو‌قطبی بود. طبیعتاً شوروی حرکت ما را عامل فشار به سیاست‌های آمریکا و شکستن هیمنۀ آمریکا تلقی می‌کرد؛ بنابراین در جاهایی که امکان داشت و به منافع ملی آن‌ها ضرری نمی‌زد، در موضوع وارد می‌شد؛ از‌جمله وتو کردن همین تحریم‌ها. جای دیگری هم شوروی نظر داد و گفت: اگر آمریکایی‌ها دست به اقدام نظامی بزنند، ما تلافی خواهیم کرد.
رضا سیف‌اللهی
فرمانده اسبق نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران
ثبت ديدگاه