برنامۀ چهارم توسعه برنامۀ پر‌قصّه‌‌ای است. این را به مجلس ششم بردند و تصویب کرده بودند. شورای نگهبان ایراد گرفت. مجلس دوباره به مصوبۀ خود پافشاری کرد و به مجمع تشخیص مصلحت رفت. مجلس هفتم تشکیل شد و مجمع تشخیص هم کل برنامه را به مجلس هفتم داد. سر این برنامۀ چهارم توسعه خیلی بحث بود. با این که می‌گفتند برنامۀ چهارم توسعه روح آمریکایی دارد، آنجا تصویب کرده بودند که بیست‌سی درصد دانشگاه‌ها باید خودگردان شوند؛ یعنی سی درصد هزینه‌ها و بودجۀ لازم برای ادارۀ خود را باید خود دانشگاه‌ها تأمین کنند. آن‌ها در دانشگاه تهران یک طرحی تصویب کرده بودند که اسمش دوره‌های دو به‌علاوۀ دو بود. یک عدّه‌ای را پذیرش کنند که دو سال در ایران درس بخوانند و دو سال در آمریکا. برای این دوره شصت میلیون می‌گرفتند. آن زمان شصت میلیون عدد خیلی قابل‌توجهی بود.
استدلالشان این بود که ما از کنکور پذیرش می‌کنیم، ولی عملاً وقتی مبلغ این‌قدر زیاد است، هر که شصت میلیون داشته باشد وارد دانشگاه می‌شود. ماجرا را به سجاد حسینی‌نیا گفتم. گفت: «بیا در شورای مرکزی فنی مطرح کنیم و تصمیم بگیریم». من هم فکر می‌کردم راحت است. یک روز به شورای مرکزی رفتم و یک‌مقدار توضیحات دادم. یکی از بچّه‌ها گفت: «خب این چه اشکالی دارد؟» من خیلی عصبانی شدم و گفتم: «تو نمی‌فهمی که چه اشکالی دارد؟» بحث بالا گرفت و جلسه ملتهب شد. گفتم: «من جلسۀ بعدی اصلاً نمی‌آیم». من نرفتم، ولی همان بحث جلسۀ قبل باعث شده بود بچّه‌ها متقاعد شوند و گفتند ما اعتراض کنیم. تصمیم گرفتیم که جلوی مجلس برویم. اوّلین پیوند ما با بچه‌های عدالتخواه در آنجا بود. مقصودی، که آن زمان دانشگاه صنعتی اصفهان بود، بچه‌ها را از اصفهان آورده بود آنجا. ما از دانشکده فنی اتوبوس گذاشتیم که برویم. آن روز هم که می‌خواستیم برویم یک عدّه با ما بحث می‌کردند که اصلاً چه اشکالی دارد این طرح؟ برای من خیلی عجیب بود که خیلی از بچّه‌ها در دانشکده می‌گفتند: چه اشکالی دارد که عده‌ای پول بدهند و بیایند دانشگاه درس بخوانند؟
جلوی مجلس تجمع کردیم. هفت شب و هفت روز بچّه‌ها آنجا خوابیدند به امید اینکه این قضیه ممنوع شود که آخر هم مجلس یک مصوبه گذراند و مسئله را قانونی کرد.
مصطفی زالی
ورودی ۱۳۸۲ دانشکده فنی دانشگاه تهران
ثبت ديدگاه